Thomas De Winter groeide op in een zeer artistieke familie: zijn vader Paul was beroepsmuzikant en dirigent en zijn moeder Trees speelde bij een amateurtheatergezelschap. Zelf musiceerde hij al toen hij 8 jaar oud was en hij behaalde zijn Eerste Prijs dwarsfluit aan het Koninklijk Conservatorium in Gent (o.l.v. zijn vader Paul De Winter). Later vond hij ook zijn weg in het amateurtheater, waar hij al verscheidene hoofdrollen vertolkte en zich zelfs aan een soloproductie waagde. 

Sinds enkele jaren legt hij zich ook toe op het dirigeren van diverse orkesten. Zijn grootste aandacht gaat echter naar het muziekensemble dat hij zelf mee oprichtte: d'eaux sérieuses. Met deze muzikanten experimenteert hij uiteenlopende muziekstijlen en genres. Tevens tracht hij een extra dimensie te geven aan de muziek door deze te vermengen met andere disciplines en van ieder concert een happening te maken.

Thomas …

Hij of zij staat daar weliswaar gewichtig met de armen te zwaaien en krijgt op het einde het leeuwendeel van het applaus over zich uitgestrooid, maar draagt een dirigent echt iets wezenlijks bij? Zijn het niet de muzikanten die uiteindelijk de muziek maken? Terwijl de maestro geen enkel geluid voortbrengt, op een occasionele grom, het bonken van een misplaatste danspas of het zoeven van een te enthousiast omgedraaide bladzijde na?

Nee, de belangrijkste rol van een dirigent is die van "muziek-maker".

Een dirigent smeedt een verhaal uit de noten van de componist, deelt dat verhaal met zijn muzikanten tijdens de repetities en brengt het op het podium tot leven. Een dirigent maakt (meestal) geen geluid, maar maakt in de muziek die na 1800 werd geschreven wel degelijk een verschil.

Tussen verkeerschaos en muziek, tussen concertmagie en duffe verveling. (*)

En bovendien, die dirigent van ons, onze Thomas, die swingt, die verbindt, die ademt DS.
No Thomas, no d’eaux sérieuses, no show …

(*) Uit: DE STANDAARD van 5 november 2019, Annemarie Peeters - Wat dóét een dirigent eigenlijk?